In de voormiddag ben ik met een paar kleuters naar een andere klas gegaan om in de babbelbox te vertellen wat ze in de vakantie allemaal hebben gedaan.
Doordat het heel rustig was, kwam ik meer tot het vertellen in de babbelbox.
De kleuters weten al goed dat ze in de babbelbox iets mogen vertellen , soms even ter orde roepen is nodig want al gauw hangen ze de clown uit voor de camera.
Wat ik merkte, met twee in de babbelbox zitten , vonden ze leuker dan maar zo alleen.
Ook reageren kleuters die achter de camera staan ook op de kleuters die in de babbelbox zaten.
Er kwamen grappige gesprekken naar boven , over dat frietjes ongezond waren omdat die vol SUIKER zaten!
En een gesprek over de haren die omhoog kwamen te staan door het 'plafond' van de babbelbox.
Heel grappig .... maar hoe dat dat kwam? Daar moesten ze toch wel even diep over nadenken...
Nadien hebben we national geographic filmpjes gezien over wilde dieren.
Ik had thuis heel lang gezocht achter filmpjes van wilde dieren zonder bloed of andere beesten opeten.
Ik begon dus ook met die link op te zoeken op voorrand en deze klaar te zetten voor de kleuters.
De kleuters hadden echter iets anders in gedachten:
Kleuter : "Wanneer gaat nu eens iemand worden opgegeten?"
Ik: "Maar...dat is toch niet leuk om te zien?"
Kleuters in koor: " JAWEL ! Wij willen dat zien! "
Oke dan maar... interesse van de kleuters volgen... ze kozen een wild dier uit dat ze wouden zien en dan kozen ze tussen de verschillende filmpjes.
De drie jongens vonden het "ruwere" in de filmjes blijkbaar fantastisch, het enige meisje zei : " Ik ben niet bang hoor juf, want dat bestaat toch niet echt! "
Waarop een andere kleuter antwoorde: " Oh jawel hoor! In de natuur gebeurt dat wel echt! "
Vanaf dat ogenblik, vond het meisje de beelden al minder interessant... Ze begon subtiel met mij te praten.
Dan heb ik ook eens aan haar gevraagd wat zij graag zou willen zien. Giraffen die aan het eten zijn....
zoek zoek zoek zoek achter giraffen in de natuur en ja hoor gevonden!
Voor het praten in de babbelbox nadien over wat ze gezien hadden ,was er spijtig genoeg geen tijd meer.
Doordat sommige kleuters ook graag op geluidentoch wouden gaan , had ik dit nog eens gepland in de week.
De kleuters waren heel enthousiast, maar doordat ze met vijf kleuters waren, was het moeilijk om met elke kleuter specifiek op de geluiden in te gaan.
Wat ik ook wel merkte, deze keer was de geluidentocht zonder 'voorbereiding aan de hand van een boek' , we hadden op voorrand niet nagedacht welke geluiden we nodig hadden , konden opnemen,... waardoor de activiteit minder vlot verliep dan de eerste keer.
Ik ga deze activiteit nog aanbieden ( de kleuters die nog niet geweest zijn, willen graag ook eens ), terug met een prentenboek als hulpmiddel.
Het tonen van het prentenboek was volgens mij wel een succes.
Ik had het prentenboek op powerpoint gezet en dan met een projector geprojecteerd.
Ondertussen vertelde ik het verhaal en zette de geluiden op die de kleuters hadden gemaakt en die ik op een cd had gezet.
De combinatie met powerpoint, en geluid aanzetten, en voorlezen was wel een beetje moeilijk soms maar het is toch goed afgelopen.
Wat me opviel , de kleuters waarom vooral geboeid door de projector, als je ervoor gaat staan , dan zie je niets meer. Als je je handen ervoor zet, dan zie je die op het scherm.
En hoe komt het toch dat het computerscherm uitstaat en dat er op het doek het beeld van de computer staat ?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten